Joop Groot troost Ronald Biezen na een verloren finale van Veerhuys.
’Niemand schoot zo hard als Joop, een leider in het veld én de kantine.’ Met Joop Groot vierde Veerhuys titels én de metersbierprijs | In Memoriam
Bron: NHD – Vincent Schot
Veerhuys was de weg naar de nationale zaalvoetbaltop net ingeslagen toen Joop Groot aansloot. In Hoorn zagen ze hem maar wat graag komen. ,,Joop was een geweldige voetballer en een aanjager. In het veld én daar buiten, als je begrijpt wat ik bedoel.’’ De man met het kiezelharde schot overleed zondag op 65-jarige leeftijd.
Adri Papa weet nog goed dat Groot van Van Roo Sport uit Bovenkarspel naar Veerhuys kwam. ,,We kenden hem goed van de keren dat we tegen hem speelden, want Joop was een heel goede voetballer. Hij speelde achterin, was snel en had een verwoestend schot.’’ Volgens Papa was er in die tijd niemand in het land die harder schoot.
Ook roemt Papa de leider Groot. ,,Er is een foto waarop hij Ronald Biezen troost na een verloren finale. Die foto zegt alles over Joop. We zijn in korte tijd van de derde klasse naar het hoogste niveau gepromoveerd. Joop kwam tegelijk met spelers als Hans Manuputty en André Bakker en was het ontbrekende stukje van de puzzel.’’
Bij Veerhuys was Joop Groot (tweede van rechts) een aanjager op het veld én in de derde helft.
Veerhuys vierde met Groot de eerste landstitel. Maar niet alleen in het veld maakte Groot indruk, ook ná de wedstrijd deed hij dat. ,,Joop was ook in de derde helft héél goed. Hij ging nooit naar huis. Ik kan me nog herinneren dat er aan het einde van het seizoen prijzen werden uitgedeeld door de uitbater van De Opgang. Wij stonden tweede in de metersbierprijs, voor wie dat seizoen de meeste van die houten meters bestelde. Daar waren wij goed in, maar we stonden kort voor de uitreiking met een flinke achterstand tweede. Joop heeft toen zes man opgetrommeld en samen zijn we op zondagochtend gaan zitten om die achterstand in te lopen. We gingen als een balletje naar huis, maar we wonnen die prijs wel.’’
In memoriam door Anand Jagdewsing
Joop Groot is overleden en net zoals zijn kanonskogels kwam dat hard binnen en dreunt het nog steeds door. Door ziekte kan ik niet naar zijn afscheid, dus deel ik mijn smart en medeleven maar zo.
Bij ’t Hoornsche Veerhuys konden na de wedstrijd de schoenen door de kleedkamer vliegen, maar in de kantine was het over. Hoe lager het niveau, des te meer de vriendjes het hand boven het hoofd gehouden wordt, maar tegenwoordig helaas ook op hogere niveau. Bij Veerhuys ging het om het resultaat, het collectief, en niet om het individu, dus als het niet goed was dan hoorde je het ook.
Joop was ook uit dat hout gesneden. ‘Hard op de inhoud, maar zacht op de relatie’ wordt het nu getypeerd. Joop is voornamelijk bekend vanwege dat snoeiharde afstandsschot. Dat is terecht en daarbij vond ik hem typisch een speler die heel goed wist wat hij kon, niet kon, maar ook profiteerde van- en compenseerde voor zijn medespeler.
Terug van een blessure speelde Joop even met Veerhuys 2 tegen Crawford. Net over de middenlijn wist Joop te scoren en er ontstond een wedstrijd binnen de wedstrijd tussen hem,
Gerard Laan,
Ron van der Gracht en
Jan De Visser. Wie kon er het meest net over de middenlijn scoren? Het laat zich makkelijk raden wie er won. Je hebt niets aan een hard schot als het niet zuiver is. In de slotfase van een bekerfinale tegen Hovocubo scoorde hij vanuit de eigen cornerhoek met een fraaie boog in het verlaten doel.
Hans Manuputty bediende hem met een technisch hoogstandje.
Joop moest dus ook wel in stelling gebracht worden. En dat brengt me op één van de mooiste onderdelen van voetbal. Met één blik elkaar duidelijk maken wat je wil. Joop keek je aan en je wist wat van jou verwacht werd. Als ik het dan goed deed volgde de goedkeurende blik. Joop liet zich dus ook verbaal horen als je het niet goed deed en ik speelde natuurlijk niet foutloos. Zelden kreeg ik dat van hem te horen, nauwelijks een afkeurende blik, maar meestal een geruststellende blik. Ik wist dan dat de keuze goed was, maar de uitvoering niet. Het moest natuurlijk niet blijven gebeuren. Deze les gaf ik aan mijn spelers mee: Het wordt geaccepteerd als je de eerste en tweede keer sorry zegt, maar bij de vijfde is het “rot op met je sorry”.
Joop vroeg
Terry Harkema , Jeroen de Groot en mij om met een bedrijventoernooi mee te doen. ‘Pijpenleggers’ uit het tweede, want we moesten niet te sterk zijn. De laatste wedstrijd trok ik een gat voor het schot van Joop, maar hij ging dit keer niet voor zijn schot. Zijn blik was duidelijk en ik liep diagonaal door naar de tweede paal, wetende dat hij een boogbal zou geven. Ik voelde de keeper komen en met mijn rug naar het doel tikte ik bal met mijn hak over hem heen. Dit keer geen blik, maar een enorme grijns van Joop, alsof hij me zo bedankte voor al het ‘ondankbare’ werk uit het verleden.
Joop maakte geen onderscheid tussen spelers van het eerste of het tweede, niet binnen het veld, maar zeer zeker niet daarbuiten. Na de wedstrijd ging het om de gezelligheid, dat biertje, schalen patat, kort praten over de wedstrijd, maar dus vooral veel lachen. Het meeste over de wedstrijd had hij immers met zijn blikken al verteld.
Bedankt Joop je bent belangrijker voor me geweest dan je zelf weet!
